…geen contact meer met je kind(eren)
Niet meer weten, niet meer voelen, of toch wel weten en volop voelen
Het is een mooie zonnige dag in mei, met het (samengestelde) gezin zijn we op pad, we hebben wat te vieren voor mijn zoon…
Genietend van ons drankje op het terras gebeurt het, uit het niets…
Weg met de tevredenheid en de gelukgevoelens….
Een simpele vraag zet de hele sfeer op zijn kop….
Ik laat me door die vraag leiden, eerst uit gevoelens van opvoeding zeg ik tegen mijn zoon deze vraag niet te kunnen beantwoorden. Vervolgens een stapje verder verdedig ik mij door toch tot uitleg over te gaan….
Het is te laat deze uitleg past niet in het hoofd van mijn zoon, zijn perceptie is anders…hij leeft de ene week in de wereld met zijn moeder en de andere week in de wereld met zijn vader….het zou moeten kunnen zou je denken…
Dat dit het begin is geweest van de jarenlange ellende wist ik toen niet en dat is goed. Ik denk niet dat ik in die tijd de overtuiging had gehad dit aan te kunnen en te kunnen dragen voor zoveel jaren. Inmiddels weet ik dat dit het begin was van jarenlange zorgen, grote zorgen om mijn zoon, onze zoon.
Het komt goed en natuurlijk maken we het goed. Altijd. Zelf leerde ik mijn les uit deze situatie, waarom ben ik mij gaan verdedigen, want dat is wat ik deed. Wat ik mij voorgenomen had, nooit de kinderen loyaal te betrekken, lukte toch even niet….
Gelukkig was het weer goed.
Toch kwamen er steeds kleine scheurtjes tevoorschijn en voelde ik dat mijn zoon, onze zoon zich steeds meer onttrok van de gezelligheid. Hij zonderde zich af, deels passend bij de leeftijd maar mijn moederhart voelde dat dit het niet alleen was. Het paste in het plaatje dat alle kinderen vertelden aan mij, bij hun vader mocht het niet gaan over de week dat ze bij moeder waren geweest, moeder mocht niet genoemd worden en van hen werd verwacht dat ze meelachten om de grappen die vader maakte over moeder.
Splitsen is het woord hiervoor…..hoe moeilijk is het als je iets meemaakt, hier enthousiast over bent en je ziet een van de meest waardevolle mensen in je leven, dan deel je het toch. En dat gevoel voor een kind, dat je niet mag delen en het probleem dat ontstaat als je je per ongeluk wel verspreekt…dat is loodzwaar. Hoe organiseer je dat je dit niet meer hoeft te dragen?
Juist door niet meer deel te nemen, dan heb je het niet beleefd en hoef je ook niet je mond te houden en ervaar je rust… Dit is het begin geweest van een steeds groter wordend probleem voor hem, mijn zoon, onze zoon.
De verhalen werden steeds wilder en fantasierijker, in onze zoon zijn ogen moet moeder wel een monster zijn. Steeds verder werd hij in beslag genomen tot op een bepaald moment zijn perceptie naadloos op die van zijn vader lag en andersom.
En daar was dan het moment. Het laatste contact tussen onze zoon, ZIJN zoon met zijn moeder. Zijn zoon zou het zo willen….
Maar ik geloof in de Liefde – de liefde die stroomt in hem en in mij
< Parental Alienation mei 2018 >